Dwie skrajności

Prezentowane we wpisie historie wydarzyły się w przeciągu kilku dni w tym miesiącu. Idealnie pokazują dwie, diametralnie różniące się postawy kierowców i rowerzystów próbujących żyć obok siebie na warszawskich ulicach. 

Sytuacja numer 1:
Jechałem sobie codzienną rundę po Kredytowej. Pani (yariską, no bo czym by innym) klasycznie wymusiła na mnie pierwszeństwo włączając się do ruchu z parkingu. Wyhamowałem do 0, a zauważyła mnie dopiero wtedy, kiedy spojrzałem na nią przez prawą szybę jej samochodu. W myślach już komponowałem soczystą wiązankę, którą miałem zamiar posłać w jej kierunku, kiedy Pani się do mnie uśmiechnęła, uchyliła szybkę i ładnie mnie przeprosiła. Będąc w szoku, odwzajemniłem uśmiech i nic nie mówiąc pojechałem dalej swoje. Pani poprawiła mi humor na cały dzień. W sumie nic się nie stało, ona popełniła błąd, ja i tak musiałem zatrzymać się dalej na światłach... po co żywić do siebie nienawiść za takie błahostki? 



Sytuacja numer 2:
Miejsce: Most Poniatowskiego w stronę Waszyngtona. Jadąc na klapie jakiegoś busu dowożącego ludzi z okolic Warszawy do miejsc pracy, wyprzedziłem mastersa. Widząc co się dzieje, lekko odpuściłem sztajer, który rozpędził mnie do 50km/h i zostałem nieco z tyłu. Podczas wyprzedzania, bus prawie zahaczył przednie koło mastersa tylnym zderzakiem. Może i było niebezpiecznie, ale nic się w ostatecznym rachunku nie stało. Ooo, ale nie dla mastersa. Rozwścieczony masters rozpędził swoje karbonowe Corimy do I prędkości kosmicznej, zjechał na lewy pas Poniatowskiego i zrównał się z busem celem konwersacji z kierowcą. Słysząc same przekleństwa i widząc jak rozwścieczony masters blokuje cały pas tworząc za sobą pokaźny korek, było mi szalenie głupio. Czy pan masters nie mógł sobie pogadać z kierowcą, kiedy ten zatrzymałby się na przystanku sto metrów dalej? Nie! Waleczny masters musiał pokazać wszystkim wokoło jak bardzo został skrzywdzony. 


Sytuacja numer 3:
Ruszam ze świateł. Wpinam but w zatrzask i zaczynam się rozpędzać. Sekwencja powtarzana niezliczoną ilość razy. Mój tor jazdy jest prosty, nie wykonuję żadnych dziwnych, nieprzewidzianych ruchów. No normalnie sobie jadę. Nagle słyszę za sobą klakson. Odwracam się i widzę typa jadącego lewym pasem na blachach WND w czerwonym pasacie (czerwony najszybszy) wyklinającego mnie w wniebogłosy i walącego się w czoło. Wykonałem gest ręką oznaczający, że kompletnie nie wiem o co mu chodzi. Ten za to odważnie pokazał mi środkowy palec i niczym prawdziwy facet... odjechał w siną dal byle co szybciej. Teraz już nigdy nie poznam prawdy, co ja takiego zrobiłem, że musiałem się nasłuchać tylu przekleństw skierowanych w moim kierunku. Może to właśnie dlatego, że jechałem. 



Reakcje kierujących są przeróżne. Od walecznych mastersów, po odważnych nowodworzaninów w czerwonych passacinach. Są też ludzie, którzy na drodze trzymają się cywilizowanych zasad, tak jak pani z pierwszej historii. Czy nie żyłoby się nam wszystkim lepiej, gdyby wszyscy byli tacy jak ta pani? I czy zwykły dzień na szosie nie może wyglądać tak jak na filmie poniżej?