Nie ma mnie, bo znalazłem sobie porządną pracę, więc na kolarstwo nie mam nawet chwili. To dość dziwne, bo poszedłem do roboty, żeby uzbierać sobie na ludzki rower, na którym w sumie nie będę miał kiedy jeździć. Dziwne te życie.

Metro prawie pobudowane, ulice pootwierane. W internetach wiele jest opinii na temat nowo oddanej do użytku Świętokrzyskiej. Mi tam się nawet podobała, ładna taka, granitowa. Podobała mi się dopóki nie przejechałem nią rowerem. Dziwię się, że ludzie przejmują się jakimiś drzewkami w donicach, skoro ciąg rowerowy wytyczony na tej ulicy to bubel jakich mało. 



Pokusiłem się o listę błędów jakie popełnili warszawscy planiści, czy kto tam ten idiotyzm projektował.
1. Na północnej stronie Świętokrzyskiej, na każdym przejeździe przez jezdnie są rowki melioracyjne, tak ostre, że na oponach szosowych trzeba hamować prawie do zera, żeby bezpiecznie je przejechać. Serio, wolę już jechać ulicą. Na wysokie krawężniki zwrócił również uwagę pełnomocnik rowerowy ratusza (nawet nie wiedziałem, że taki ktoś istnieje) i będą je wygładzać. Pytanie kiedy i czy nie można było tego zrobić od razu? 

2. Na południowej stronie wytyczony jest pas rowerowy. Niby wszystko spoko, tylko po co oddzielna sygnalizacja świetlna dla rowerzystów? Już raz przejechałem na czerwonym, bo "normalne" światła świeciły na zielono, malutki rowerek zaraz obok był już czerwony, o czym nie wiedziałem. Wprowadza to niepotrzebny zamęt... no i po co to w ogóle?

3. Prawie się zabiłem, bo urwali kawałek asfaltu na DDR. Nowo wylana ścieżka, wszystko fajnie, nagle asfalt się urywa. Żadnego znaku, że jakiś remont, czy coś, kompletnie nic. Dziura w DDR wycięta na jakieś 3-4 metry. Nie ma to jak kuć ciepły jeszcze asfalt. 



Zastanawia mnie jeszcze kwestia farby na wytyczonym pasie rowerowym. Czy ona czasem nie będzie fatalnie śliska po opadach deszczu? Jeśli tak, to problem i tak tylko tymczasowy, bo farba już zaczyna się ścierać. 

Dętka za 5,50 PLN, jak do tej pory, spoko trzyma powietrze, tylko z przyzwyczajenia dopompowuję ją do pożądanego ciśnienia co cztery dni o pół bara. Normalna dętka, nie czuje się, że jej koszt to równowartość raptem dwóch piwek.

Ktoś ostatnio skomentował mój wpis, że on to by się bał na takich jeździć, ta niepewność, czy dętka nie zawiedzie. Postanowiłem więc ostatecznie rozstrzygnąć kwestię dętkową. Jeździłem już na CST, Continentalach i Vittoriach Ultralite. Pierwsze dwie całkiem spoko, no normalne dętki. Najgorszemu wrogowi nie polecam jednak dętek Superlight, Ultralite i innych tego typu. Są one lżejsze od zwykłych o średnio 50 gramów i, co za tym idzie, o wiele droższe. Oszczędność 50 gramów na wadze przy mojej stalowej ramie to dość śmieszna sprawa, a jednak skusiłem się (w końcu najszybsze dętki). I tak po tygodniu, dętka pro superultralight była usiana łatkami. No, łapią nieszczelności jak szalone. 

CST i Conti Race to mniej więcej ta sama półka cenowa. Normalne dętki. Spełniają swoją funkcję, więc nie ma co się o nich więcej rozwodzić. Wyglądają tak samo, wentyl, 700x23c, kolor czarny. 


Dętki to chyba najczęściej zmieniana część roweru (nie tyczy się kilku osób), więc czemu by na nich nie przyoszczędzić kilka drobnych? Kumpel namówił mnie na dętkę z Decathlonu za śmiesznie niską cenę. I trafił w dziesiątkę.

Dla pewności, od dwóch dni jeżdżę po najcięższych szutrach i... dętka jak trzymała te 8,5 bara, tak trzyma. Conti, którego mam założonego na tylnym kole już puszcza ciśnienie i następnego dnia koło trzeba pompować. Jutro przetestuję tę dekatlonówkę po leśnych duktach. Jeśli dętka przejdzie ten test na dziurawych jak ser oponach szosowych, to będę mógł ją Wam polecić z czystym sumieniem. 

Jak to świetnie, że podczas rewitalizacji starych dróg pomyślano również o rowerzystach! Dzięki nowo wytyczonej DDR mogłem uciec od tak bardzo wzmożonego ruchu ulicznego (3 samochody na krzyż) i pojechać w spokoju po gładkim asfalcie ścieżki rowerowej całe 20, 30 (?) metrów!  To chyba stąd się biorą te statystyki władz miasta "w tym roku wybudowaliśmy w naszym mieście 25 tys km nowych dróg dla rowerów".

Gdy tylko mignęły mi te dwa znaki oznaczające początek i za chwilę koniec drogi pieszo-rowerowej, od razu zawróciłem, by się upewnić, czy czasem zmysły mnie nie oszukały. Ścieżka dla rowerów o długości max 50 metrów, która kończy się w piachu, wytyczona przy ulicy z niemalże zerowym ruchem, a zaprojektowana tak wspaniale, że planiści zdołali wcisnąć na nią obowiązkową studzienkę kanalizacyjną. W tym kraju nigdy nie będzie dobrze. 

Dobra wymówka, żeby zostać w domu.