Na pierwszej kontroli, po 5 dniach noszenia gipsu, lekarz ortopeda zdziwił się, że jestem u niego tak wcześnie. Sam się zastanawiałem, dlaczego na skierowaniu mam datę kontroli do zdjęcia gipsu już po sześciu dniach od kraksy. Szlify jeszcze dobrze mi się nie zagoiły, to kość by mi się zeszła? Ortopeda po niecałej sekundzie oglądania zdjęcia powyżej stwierdził, że mam zjawić się u niego za dwa tygodnie. Nawet nie spojrzał na mój nadgarstek, postawił pieczątkę i odesłał do domu. Szkoda, lekarz na ostrym dyżurze, który zakładał mi opatrunek mógł mnie jakoś psychicznie nastawić, że będę kaleką przez trzy tygodnie, a nie 6-8 dni.
Ręka już prawie nie boli, odzyskała motorykę na jaką pozwala jej gips... więc wyszedłem sobie na rower. Przed przejażdżką długo się zastanawiałem, czy jechać, czy pogięło mnie do reszty. Wtedy przypomniał mi się przypadek Jeana Christopha Perauda, który podczas kraksy na etapie Tour de France złamał obojczyk. Mimo tak poważnej kontuzji (a nie jakieś tam pęknięcie kości promieniowej) przejechał cały etap, tylko po to, żeby poślizgnąć się przy 80 km/h i upaść na te same ramię. To oczywiście wykluczyło go z wyścigu (dopiero!). 


Podsumowując, jestem kaleką jeszcze przez dwa tygodnie, ale jeździć, jako tako, da radę. Po DDR z emeryckim tempem, ale lepszy taki rower, niż żaden. Przynajmniej sobie bez kasku pojeżdżę.

Spadł deszcz, zrobiło się tak ślisko, że z trudem ruszało się z miejsca. Ktoś w peletonie przede mną poślizgnął się i wylądował na asfalcie. Zblokowałem tylne koło i siłą rzeczy, przelatując w powietrzu około metra, wyłożyłem się obok niego. Kumplowi nic się nie stało, a we mnie adrenalina buzowała tak, że również nie czułem żadnego poważniejszego bólu. Ruszyliśmy więc dalej, ale po kilkunastu minutach pojawił się u mnie ostry ból nadgarstka. "E tam, zbite" pomyślałem i jęcząc z bólu na każdym wyboju jechałem dalej. Po 120 km ból był już tak silny, że nie mogłem ruszyć dłonią. 

Po trasie był mundial, wiec próbowałem znieczulić dłoń domowymi sposobami u znajomych (hehe). Jestem rzadkim gościem u lekarzy, ale kumpel nastraszył mnie, żebym rano podskoczył na ostry dyżur, bo nadgarstek może mi się zagoić tak, że do końca życia będę miał go sztywnego. Trochę, przesadził, ale w ostatecznym rozrachunku bardzo dobrze zrobił.

Ranek nie przyniósł żadnej poprawy, a ręka dodatkowo spuchła. Do wizyty u lekarza ostatecznie przekonało mnie google, że jakieś zwyrodnienia mogą mi się tam zrobić. 

Diagnoza to pęknięcie kości jakiejś tam oraz zwichnięty nadgarstek. Doktor założył mi gips i przepisał leki. Z przeciwbólowych to na pewno zrezygnuję, bo tak dla zasady, jestem przeciwnikiem.

I takim sposobem mam co najmniej tydzień spokoju od kolarstwa, ale oj, opłacało się ;). Po pierwsze, przejechałem super trasę z poważną kontuzją, z czego jestem dumny. Po drugie, ostatecznie udowodniłem M., że kolarstwo szosowe jest kilkakrotnie bardziej męskim sportem od jej ulubionej piłki nożnej. Taki przykładowy piłkarz schodzi z boiska jak mu krewka z ranki poleci, nie co taki kolarz szosowy! 


Pokaż trasę GPS
Wybaczcie kalece błędy i literówki, piszę jedną ręką.



 

Moja znajoma, fanka kopania piłki po zielonym prostokącie śmieje się ze mnie, że wrzucam do sieci zdjęcia asfaltu, więc wpis rozpocznę tym:



To teraz do rzeczy. Na jednokierunkowej uliczce o znikomym ruchu zasygnalizowałem zamiar skrętu w lewo. Zmieniłem jednak zdanie i zjechałem w prawo na DDR. Ujechałem kilka metrów, kiedy zrównał się ze mną gość w starym punto (do tego zielonym) +40 na karku. Z jego darcia ryja wychwyciłem "kierunki się pomyliły?!?!" 
Boże
Przecież popełniłem tak fatalny błąd. Aż dziwię się, że nie dał mi jeszcze po ryju. 

Oczywiste, że pomyłka była po mojej stronie, ale po co robić z tego taką awanturę? 
Pokaż trasę GPS

Cyklista w Warszawie jak zwykle stanął na wysokości zadania i zorganizował pro rundę dookoła centrum Warszawy. Opity kawą, lekko zmęczony po całym dniu, stawiłem się na starcie jako pierwszy o 22:30 zastanawiając się co ja właściwie najmądrzejszego robię. 


Po chwili, na miejscu zgrupki pojawili się stali bywalcy i wiele nowych osób. Znaczna większość na szosach. Przyjechała nawet parka na ostrych kołach. Jako, że jestem znany z niezbyt przychylnej opinii o rowerowych hipsterach, od razu zagadałem, czy czasem nie chcą kupić ode mnie przerzutki, bo mam na sprzedaż po taniości. Ostre koło - podobno taki miejski rower, niestety parka wykruszyła się przed metą... Mimo wszystko, fajnie było razem przejechać te kilkadziesiąt kilometrów. Moja oferta jest nadal aktualna. 



Zdjęcia jak widzicie nie są wybitne, mój telefon nie ogarnia po zmroku (w dzień w sumie też nie). Jest jeszcze nadzieja w GoPro Cyklisty. 



Jeśli chodzi o wrażenia z jazdy, to po przejeździe peletonem przez Nowy Świat, czy Mokotowską, poziom lansu nabity mam na co najmniej tydzień. Trasa przebiegła bez poważniejszych incydentów, bez defektów (nie złapałem gumy!), a przez doborowe towarzystwo nie zwracało się uwagi, że jest 1 w nocy i tylko 9 stopni Celsjusza. Na pewno spotkacie mnie na kolejnej edycji miejskiej pojazdówki. Do zobaczenia na trasie!

©Cyklista w Warszawie

Pokaż trasę GPS

Pani ekspedientka: Co dla pana?
bestiaheniu: A detkę 700x23 poproszę 
Pani ekspedientka: Czyli szosa?
bestiaheniu: TYLKO SZOSA!
hehehe

Według zasady V#89, każda nazwa własna związana z kolarstwem powinna być wymawiana poprawnie, zgodnie z regułami panującymi w języku, z którego pochodzi.
To tytułem wstępu. Skupmy się teraz na konkretach. Marka Cervélo jest dość popularna w kolarskim świecie. Stała się również sławna w świecie akolarskim w związku z kradzieżą łódzkiego P3 (źródło). Co do piękna tych rowerów, nikt nie może mieć zastrzeżeń, ale jak te cholerstwo wymówić? Od zawsze mówiłem "Servelo", ale ostatnio spotkałem się z różnymi innymi formami wymowy tej nazwy. Od zwykłego "Cervelo" po "Cervilo". "Servailo" to była już lekka przesada, ale gdy o moje uszy obiło się włosko brzmiące "Czervello", doszedłem do wniosku, że od początku wymawiałem to źle. Przecież pomiędzy językiem włoskim, a kolarstwem można postawić znak równości. Musiałem zatem sprawdzić temat.
Otóż cervello (czyt. czervello) to po włosku "mózg". Nie jest to jednak nazwa naszej firmy. Ta pochodzi od wspomnianego cervello oraz francuskiego vélo, które oznacza (uwaga) rower. Ciężko przetłumaczyć tę nazwę na język polski, ciężko też dojść do konsensusu, czy wymawiać ją po francusku, czy po włosku, szczególnie, że to marka... kanadyjska. Jedynym racjonalnym wyjściem jest wymowa, jaką używa.. sama firma.
Miałem rację. To "Servelo"!

Może nie taka wielka, bywały większe, ale na pewno do drugiego piwka będę ją czuć w nogach. Dystans +100 podsunął mi pewne przemyślenia. Gdybym trzy lata temu powiedział komuś, że będę w stanie przejechać trzycyfrowy dystans, na bank by mnie wyśmiał. Teraz lekką nogą (no prawie) jadę 100 km.  I tak, od moich pierwszych ośmiu kilometrów na Peżotello (po których miałem bombę życia) doszliśmy razem do takiej wprawy. No kto by pomyślał?

Foty:









Ta waga w oczach panów po prawo.


Dzięki i do zobaczenia następnym razem. Więcej fotek będzie u Cyklisty w Warszawie

Pokaż trasę GPS

TYLKO SZOSA. Kolarstwo szosowe to nie tylko jazda na rowerze, waty i wyżyłowana noga. To piękno samo w sobie, estetyzm i dbanie o najmniejsze szczegóły. Między innymi dlatego poświęciłem kilka dni na wypolerowanie kilku mało znaczących części w moim rowerze. Większość rowerzystów jest zadowolona, kiedy wyreguluje hamulce, ja większą wagę przykładam do tego, jak te częsci wyglądają. W sumie to podchodzi pod zboczenie, nie wyjadę z plamką smaru na ramie. 
W ręce wpadły mi foty z La Grande Boucle, które obfotografowałem, jak tylko dałem radę. Zobaczcie tylko co "cyknęła" Ania Wołomin

© Anna Wołomin


© Anna Wołomin

Niech ktoś spróbuje nie przyznać mi racji, że kolarstwo szosowe nie jest piękne. 

Pokaż trasę GPS